Busti i Johann Ludwig Burckhardt mund të shihet në fund të shkallëve monumentale të pallatit të familjes së tij në Bazel të Zvicrës. Është e vështirë të besohet se kjo është shtëpia e tij familjare kur sheh mjekrën e tij të gjatë kaçurrela dhe çallmën orientale.

Burckhardt – i njohur edhe si Sheikh Ibrahim – i cili vdiq në moshën 33 vjeç në 1817, ishte një nga eksploruesit më të zotë të kohës së tij. Në vitin 1812, ai zbuloi rrënojat e qytetit të lashtë të Petra-s, një fshat me gurë të kuq ranor që ishte harruar për gati një mijë vjet në shkretëtirën e Jordanisë. Pasi vdiq nga dizenteria në Kajro, ai nuk mundi kurrë të kthehej në Zvicër për të treguar historitë e tij.

Në Muzeun e Antikiteteve të Bazelit, ekspozita “Petra, shkëlqimi i shkretëtirës” na kujton rolin e luajtur nga Burckhardt, duke shfaqur 150 objekte arkeologjike të gjetura së fundmi në Petra.

Pas studimeve në universitetet e Leipzigut dhe Göttingenit, Burckhardt u nis për në Angli për t’u bërë pjesë e Shoqatës Afrikane, një shoqëri britanike qëllimi i së cilës ishte të kalonte Francën në zbulimin e Afrikës dhe pasurive të saj. Burckhardt nuk ishte një aventurier kokëfortë. Ai e përgatiti udhëtimin e tij në Afrikë që në Kembrixh, ku filloi të mësonte gjuhën arabe.

Në vitin 1809, ai u largua nga Anglia për në Maltë. Aty ai shfaqi ndryshimin e tij duke u prezantuar si Sheikh Ibrahim ibn Abdallah për herë të parë. Ai shpjegon në shkrimet e tij se e hoqi veten si një tregtar indian mysliman për të shpjeguar theksin e tij dhe përdorimin e papërsosur të arabishtes. Kur i kërkohej të flasë hindishte, ai përdorte një dialekt gjerman.

Pastaj ai u nis për në Aleppo të Sirisë në korrik 1809, ku kaloi dy vjet të tjera duke përmirësuar arabishten e tij, si dhe mësoi dhe një pjesë të Kuranit përmendësh. Ai u shkroi prindërve të tij: “Nuk e di nëse do të më njihnit, nëse do të më shihnit, të ulur në dysheme me rrobat dhe mjekrën time turke.”

Magjepsja e tij për fiset beduine filloi gjatë ekspeditave të vogla që ai ndërmerr nga Aleppo. Duke mësuar të jetë i kujdesshëm, ai izolohet nga të tjerët për të mbajtur shënime në mbulesën e tunikës së tij dhe për të fshehur fletoren e tij nën çallmë.

Në vitin 1812 ai largohet nga Aleppo dhe shkon në Damask dhe Kajro. Duke udhëtuar pa hartë, ai përpiqet të gjejë vende të lashta që i ka mësuar përmendësh.

Në librin e tij “Udhëtime në Siri, Palestinë dhe rajonin e malit Sinai”, ai shkruan për spektaklin që hasi pasi eci nëpër një kalim të ngushtë midis shkëmbinjve për 30 minuta. Ai nuk ishte në gjendje ta eksploronte pallatin dhe varrin aq sa kishte dashur, duke mos dashur të ngjallte dyshime tek udhërrëfyesi i tij – i cili mund të mendonte se ishte një plaçkitës, ose edhe më keq, një praktikues i magjisë së zezë. Për asnjë sekondë ai nuk dyshon në vlerën e zbulimit të tij. “Unë u këshilloj udhëtarëve të ardhshëm të vizitojnë këto vende nën mbrojtjen e një trupe të armatosur. Vetë banorët duhet të mësohen të shohin të huaj që janë të etur për dije.”

Burckhardt mbërriti në Kajro në shtator të vitit 1812 dhe bëri dy udhëtime në shkretëtirën nubiane. Dhe atje, në vitin 1814, që ai zbulon rastësisht kolonat monumentale të tempujve të Abu Simbel. Edhe pse këto vende janë të njohura sot, Burckhardt u jep atyre vetëm një hapësirë ​​të vogël në shkrimet e tij. Ai ishte më shumë një etnolog, duke vëzhguar popullatat me të cilat bie në kontakt, si dhe politikën lokale, për të cilën shkruan në një stil përshkrues dhe objektiv.

Burckhardt ofron dhe përshkrimin e parë perëndimor të Mekës, ku ndenji dy muaj. Megjithatë, kurrë nuk u kuptua nëse konvertimi i tij në Islam ishte i vërtetë apo i rremë, pasi ai vetë kurrë nuk e trajtoi këtë temë në letrat e tij drejtuar familjes së tij.

Ai ndërroi jetë në Kajro dhe në vitin 1991 u nderua me Urdhërin e Pavarësisë, nderimi më i lartë i Jordanisë.